Ben bu emlak balonunu patlatırım
Ev bakıyorum. Baktıkça da vakit kaybediyor, sinir-stres kazanıyorum. Daha fazla emlakçı görmek istemiyorum, iş uzadıkça sonu üçüncü sayfada bitecek diye endişeleniyorum. ŞÖYLE BİR HAVA ALMAYA ÇIKTIM...Mehmet İREN yazdı
Gelişmelerden anında haberdar olmak için Google News'te F5Haber'e abone olun
F5Haber'e Google News'te abone olun
Abone Ol“Yalnız şöyle bir mesele var...” Bakın ben bu girişi duydum mu gardımı alırım. Bir cümleye bakarım sonu nereye gidecek diye, bir de söyleyene bakarım acaba emlakçı mı diye. Bir emlakçı lafa böyle girdiğinde de içimden o daha cümlesini bitirmeden oradan koşarak çıkmak gelir. Bilirim ki lafın sonu iyi bir yere gitmediği gibi, o anda hayal bile edemediğim saçmalıkta noktalara bağlanacak.
Bunu ilk duyduğumda gençliğimin baharında, öğrenci sıfatıyla bulunduğum şehirde arkadaşlarla umutsuzca ev bakıyordum. Bakıyordum ama pek de göremiyordum çünkü biliyorsunuz öğrenciye ev verilmez, onun yerine anonim anekdotlar verilir. O dönemin yaygın anonim anekdotu şuydu: Ev tutan bir öğrenci grubu yan dairedeki kızlarla arkadaş olmuş. Apartmanda birbirlerine gidip gelmeleri laf olmasın diye duvarı delip birbirlerinin dairelerine kapı açmışlar.
Evin banyosu yok